Verkeersongeval

Heb je ook weleens zo het idee van: “laat ik nu maar eens op tijd van huis gaan”?….
Ik had dat deze dag. Altijd maar racend op de fiets naar het station om de trein te halen. Ik wilde deze dag op tijd vertrekken. 24 Februari 7:30 uur en regenachtig, dus rustig aan Natascha en dan heb je tijd genoeg. Hoef je niet te rennen voor de trein.

Gezinssituatie

Mijn partner had deze dag een papa dag voor onze dochter van 3 jaar. Omdat onze zoon van een half jaar oud al een poosje niet lekker door sliep, had mijn moeder aangeboden hem een nachtje bij haar te laten slapen. Zo konden wij deze ochtend allemaal rustig de dag starten.

Leve de mobiele telefoon

Terwijl papa en dochter nog samen in bed naar de Teletubbies kijken, gaat de telefoon. Aan de andere kant van de lijn zegt iemand (die mijn telefoon uit mijn tas had gehaald) dat ik een ongeluk heb gehad, of hij zo snel mogelijk kan komen. Hier begon de ellende, want oma was nu ook even nodig voor onze dochter, maar nam de telefoon niet op. Onze zoon sliep zo lekker, waardoor zij op het idee was gekomen om de hoorn van de haak te leggen. (Voor de wat jongere generatie onder jullie, het gaat hier over een oude “niet-mobiele” telefoon.) Dit was uitgerekend nu niet bepaald handig. Papa besloot snel op de fiets naar mama te gaan, want het was maar 500 m van huis vandaan en hij beloofde onze dochter zo weer terug te zijn. ‘Even mama ophalen, ze is gevallen en heeft misschien wel een gebroken been. Tot zo’….

Trauma

Was het maar een gebroken been!!

Mijn verhaal vertel ik niet uit eigen ervaring. Ik heb er namelijk niets bewust van meegemaakt. Het is slechts wat mij later is verteld door een buurvrouw die achter mij bleek te fietsen. Ik fietste op een voorrangsweg en werd van rechts aangereden door een dame die uit de nachtdienst kwam en mij niet had gezien. Hierdoor klapte ik met mijn hoofd op de voorruit, waardoor zij schrok, remde en ik daarna van de auto af werd geslingerd om zo’n 10m verder nog een keer met mijn hoofd op de grond terecht te komen.

Er volgden 14 “afwezige” uren, oftewel coma. En papa ging niet terug naar onze dochter, maar moest met mij mee in de ambulance. (Ik kom hier in een ander blog op terug)

Wake-up 21:30 uur

Ik word wakker en zie een grote klok aan het voeteneind van mijn bed. Waar ben ik? Pijn..pijn…pijn in mijn hoofd, alles voelt stijf, toeters en bellen om mij heen. Dit lijkt verdacht veel op een ziekenhuis, maar wat is er gebeurd? Ik ben volledig de kluts kwijt, is dit een nachtmerrie, wanneer word ik wakker? Er komt een verpleegster binnen en begint te praten. Vraag me niet wat ze zei, ik heb geen flauw idee. Ik krijg een telefoon in mijn handen geduwd en mag naar huis bellen. Geen idee wat ik heb gezegd. Ik ben moe en wil alleen maar slapen.

Kinderen de deur uit bij ontslag

Na zo’n vier dagen ben ik er achter wat er allemaal gebeurd is en waarom ik zo’n ondraaglijke hoofdpijn heb. Ik heb een hersenkneuzing. Whatever! Ik wil naar huis en blijf dat maar herhalen. De neuroloog laat weten dat hij akkoord wil gaan met mijn ontslag, op voorwaarde dat de kinderen uit huis gaan. Hork!! Hoe kan hij zoiets nou zeggen? Ik laat het allemaal maar gebeuren. Het enige wat ik wil, is naar huis gaan, naar mijn eigen bed, ook met die vreselijke pijn. Al het andere kan mij geen moer schelen. Ik lijk verder geen lichamelijk letsel te hebben en mijn moeder biedt aan voor onze zoon te zorgen, dus geregeld toch? Oma woont heel dichtbij dus zie ik mijn kind nog regelmatig. Dat onze dochter gewoon thuis blijft, zeggen we gewoon niet. Wegwezen hier!