Dagboek

Schrijven is voor mij altijd al een uitlaatklep geweest. Dus toen ik zwanger was van ons eerste kind, wilde ik zo veel mogelijk opschrijven. Leuk voor later toch? En er zijn ook zoveel leuke schriftjes, boekjes, papier, enz. om dingen in op te schrijven voor toekomstige moeders, dat ik het wel moest doen! (Ik ben ook gek op het tijdschrift Flow). Hier ben ik los gegaan met allerlei belevingen op te gaan schrijven. Nooit gedacht dat dit later mijn geheugen zou worden.

Geheugen vastgelegd

Wat mij tot op de dag van vandaag heel erg geholpen heeft, is het vastleggen van veel dingen die ik heb meegemaakt. En dan vooral vanaf het moment dat mijn brein niet meer automatisch alles opsloeg. Ik vraag vaak of moeders (sorry vaders, maar dit doen vrouwen nu eenmaal meer dan mannen) zonder hersenletsel ook moeite hebben met het onthouden van bepaalde herinneringen van hun kinderen. En ja, dat is gelukkig wel zo. Toch voelt het voor mij anders en dat is moeilijk uit te leggen aan mensen zonder nah. Zodra je iets echt niet meer weet, denk je niet gelijk aan mensen die dat waarschijnlijk ook hebben.

9 Maanden boekje

Dit boekje begon ik nog zonder enig idee wat me allemaal te wachten stond. Toch was ik hier al best uitvoerig in het beschrijven wat ik voelde en hoe het mij verder allemaal verging in de 9 maanden zwangerschap. Het was een soort van feestje, want onze dochter liet zo’n vijf jaar op zich wachten. Des te meer een reden om er optimaal van te genieten. Nou ja…genieten…. In de eerste maanden van mijn zwangerschap was de roze wolk ver te vinden, ik was kotsmisselijk! Was voor een goed doel zullen we maar zeggen en nu hebben we een “beauty” van een dochter van alweer 22 jaar.

Dreumes & peuter

Drie jaar later werd het 2e 9 maanden boekje gevuld met ervaringen en weetjes. Gelukkig niet wetende dat dit een half jaar na de geboorte wel even anders zou worden. Want toen werd lezen en schrijven wel iets wat veel moeite kostte. Tot die tijd had ik voor onze dochter al wat boekjes volgeschreven. En zo startte ik ook voor onze zoon. Ik ben zó blij om dit allemaal nog na te kunnen lezen. En sta ook regelmatig versteld van wat ik lees, want ik weet het gewoon niet meer. Ik kan er heel happy van worden, maar ook mega verdrietig. Je wil deze herinneringen graag vasthouden en niet lezen alsof ze van iemand anders zijn. Zo voelt het vaak.

Dikke mappen

Na de voorgedrukte boekjes ben ik verder gegaan in leuke ordners. Op mijn laptop ben ik dagboeken gaan maken voor beide kinderen. Met de hand schrijven was geen optie meer. De Hema heeft leuke ringbanden en zo had ik voor elk kind een ander kleurtje. Onze dochter was net op de peuterspeelzaal begonnen toen ik mijn ongeluk kreeg, dus kwam zij al regelmatig thuis met werkjes. Natuurlijk bewaar je alles in het begin, maar ik moest een paar jaar later met mijn ambulant begeleidster de boel gaan ordenen.

Uitzoeken

Ik had bakken vol tekeningen, werkjes, foto’s en noem maar op. Dit kon ik mijn kinderen niet aan doen om later mee te geven. In de mappen zaten niet alleen werkjes, maar ook mijn getypte dagboeken. Samen met mijn coach hebben we alles op de tafel uitgespreid en gekeken wat er nog in een map paste. Zo mocht er elke maand 1 werkje in de map. Ik probeerde elke maand wat te typen en voegde er ook foto’s van die tijd aan toe.

Vergeten

Ik zou liegen als ik echt heel trouw was met het typen en bijhouden van de dagboeken. Natuurlijk waren er periodes waarin dingen tegenzaten of er weer nieuwe therapieën gevolgd moesten worden. Die kostten tijd en energie, wat dan ten koste ging van de dagboeken.

Ik kon er best van balen dat ik een tijd niet geschreven had, aan de andere kant wist ik zeker dat lang niet ieder kind een dagboek van zijn/haar jeugd mee krijgt. Met mijn agenda ernaast, waar ik (nog steeds) zoveel mogelijk in bijhield, pikte ik de draad weer op. Uiteindelijk zijn het alsnog best veel mappen geworden.

Tip

Voor mensen met hersenletsel en (jonge) kinderen: maak een dagboek!!Want dit is nu echt “mijn geheugen”. Soms confronterend om te zien of lezen, maar het was zoveel erger geweest als alles uit mijn geheugen gedelete was. Het staat nu in ieder geval nog op papier.