Eigenwijs
Karakter
Ook voordat ik hersenletsel kreeg, was ik moeilijk van mijn stuk te brengen. Waarom zou ik het niet eerst proberen? Als ik half dacht dat iets haalbaar was, dan deed ik het gewoon. Misschien was het bewijsdrang, ik heb geen idee. Dan zou dat alleen tegenover mezelf geweest zijn, want ik vond dat ik mij tegenover niemand hoefde te bewijzen. Zo ben ik op mijn 18e gaan werken op een cruiseschip op de Rijn voor bijna een jaar, heb ik mijn motorrijbewijs gehaald (nooit meer op een motor gezeten daarna), ben ik een paar jaar later spontaan met mijn huidige partner vertrokken naar de Nederlandse Antillen voor bijna een jaar (we kenden elkaar zo’n drie maanden) en zo zijn er wel meer situaties geweest. Ik deed wat mij leuk leek.
En nu?
Nu ik moet leven met beperkingen, merk ik toch wat bewijsdrang bij mezelf. Ik geef toe dat het te maken heeft met het feit dat ik heel moeilijk kan accepteren dat ik nu anders ben geworden. Dat mijn brein me bij veel activiteiten in de steek laat.
Ik kan niet in een grote stad wandelen, om me heen kijken en ook nog een gesprek voeren. Dit is moeilijk te begrijpen voor veel mensen. Ze krijgen misschien wel de indruk dat het desinteresse is, maar het is echt multitasken voor mij. En toch doe ik het en zou het meer moeten uitleggen aan de mensen die merken dat ik hier tegenaan loop. (Niet leuk)
Ik weet dat mensen mij hiervoor met alle goede bedoelingen willen waarschuwen, maar waarom zijn nu juist die dingen die ik echt zo leuk vind zo moeilijk geworden?
Ik weet het allemaal best wel en loop toch al een aantal keer door Londen, Parijs en Barcelona. Super energievretend en overprikkelend, maar ook zó leuk.
Dus…
Zo werkt het bij heel veel beslissingen die ik moet nemen: ik moet het altijd allemaal tegen elkaar afwegen. En ondanks dat ik heel vaak weet dat het niet slim is om iets te doen, hetzij qua energie, tijd, drukte/ prikkels, vermoeidheid, etc, ik verdom het om altijd maar mijn hersenletsel te laten winnen en dus iets niet te doen. Ik ben gewoon pokhout eigenwijs! Ik weet heel goed dat ik de prijs ervoor moet betalen en toch zijn het meestal bewuste keuzes.
Daarnaast kan het ook zomaar zo zijn dat ik iets doe zonder er helemaal bij na te denken. Klinkt misschien vreemd, maar soms vergeet ik ook gewoon dat ik hersenletsel heb.
Niet doen!
Waar ik een allergie voor heb, zijn opmerkingen van anderen die dan graag willen zeggen dat ik iets beter niet had kunnen doen. Ja, ze hebben vaak gelijk. Maar ik ben toch zelf degene geweest die de beslissing heeft genomen. Ik betaal de rekening, dus laat me dan
Bevestiging
Zoals ik al zei, kan ik het heel moeilijk accepteren dat ik hersenletsel heb en veranderd ben. Ik voel me niet ziek en toch gaat er geen dag voorbij of ik word ermee geconfronteerd. Zonder goede cognitie is het onmogelijk om een dag zonder fouten en vermoeidheid door te maken. Maar een lotgenoot zegt altijd: “Ik heb het gekregen en als ik zou weten van wie, dan zou ik het direct teruggeven.” Ik ben het met Theo eens. Je hebt er alleen maar ellende van, dus hoe kun je zoiets nu accepteren?
Laten we het er maar op houden dat ik bevestig dat ik het heb. En bevestigen is iets heel anders dan accepteren.
Waarvan akte :-)!
