Full Focus

In de war?

Sinds ik Niet Aangeboren Hersenletsel heb, gebeurt het zo vaak dat ik iets doms doe. Ik weet dat ik het niet als “dom” mag omschrijven van mijn omgeving. Het heeft te maken met mijn hersenletsel, maar het zijn vaak zulke stomme dingen dat we er thuis maar om lachen. Want hoe raar moet het eruit zien wanneer ik met een hondenriem buiten loop, maar er geen hond aan vast zit. Die lag nog lekker thuis. Hoe komt iemand op het idee om de geheugenkaart van een fototoestel in het wasmiddelbakje van de wasmachine te doen? Nou, ik dus. Of de tandpasta vervangen voor dagcrème, ik raad het af. Is echt heel vies!

Aandacht

Er zijn nog zoveel meer van dit soort situaties geweest, maar de meeste ben ik vergeten. Alleen de echt idiote voorvallen heb ik onthouden. En verder heb ik er ook genoeg in de dagboeken van mijn kinderen beschreven. Natuurlijk is het flink balen dat dit soort dingen gebeuren. Meestal op momenten waarop ik denk iets op de automatische piloot te doen. Soms realiseer ik me op tijd dat het fout gaat en soms heb ik het pas door als het niet goed afloopt. Ik weet nu wel dat het altijd te maken heeft met aandacht, want effe snel iets doen, is er niet meer bij.

Vertragen

Mijn eigenwijze ik zegt altijd: ‘Niet zeiken…maar gewoon doorgaan!’
Toch blijf ik vanbinnen altijd denken aan oplossingen. Hoe kan ik toch voorkomen dat die situaties minder voor gaan komen? En ja, ik heb er toch een manier voor gevonden. Het is heel simpel, namelijk: vertragen!

Valt lang niet altijd mee, maar wanneer je je 100% bewust kunt zijn (vooral in hectische perioden of situaties) van hetgeen je aan het doen bent en je dat een tandje lager doet, lijkt het toch te werken. Je moet je er alleen wel bewust van zijn om dat te doen. En dan klink ik waarschijnlijk wel als een hulpverlener, maar het is echt een kwestie van herhalen en uitproberen. Natuurlijk geen garantie dat het nooit meer gebeurt. Want als je net als ik gewoon denkt dat alles lekker loopt en je in je flow zit, gebeurt het stiekem toch nog. Ik zet gewoon een leeg kopje in de magnetron en ben ook nog in staat om te twijfelen of ik er nou écht geen melk in had gedaan.

Heb ik ook

De grootste irritatie die ik in dit soort situaties krijg, is de opmerking van mensen: ‘maak je niet druk, gebeurt mij ook zo vaak!’ Ik begrijp echt dat mensen het met een goede bedoeling zeggen, maar wanneer je met je geheugenkaart bij je wasmachine staat, is er serieus iets niet oké met je! Zeker als het na 18 jaar nog altijd hetzelfde is.

Ik kan heel iebelig worden van dit soort opmerkingen, vooral omdat ik regelmatig van die idiote missers heb en ik niet om hersenletsel gevraagd heb.

Dus voor de mensen die dit lezen en geen hersenletsel hebben, doe mij en mijn lotgenoten (ook zo’n woord) een lol en houd die opmerking voor je.

Zeg hooguit dat je het klote vindt dat dit me nog altijd gebeurt.