24 februari 2005

Vandaag is het 19 jaar geleden dat ik Niet Aangeboren Hersenletsel kreeg door een verkeersongeval. Ik werd aangereden op een voorrangsweg door iemand die uit de nachtdienst van een verzorgingshuis kwam. Nooit iets van haar gezien of gehoord. Maar dat is een ander verhaal. Wat mijn ongeluk betreft is de wet van Murphy van toepassing. Ook hier schrijf ik nog wel een blog over. In dit blog wil ik graag iets vertellen over hoe ik me, sinds mijn ongeluk, in het verkeer ben gaan gedragen.

Herinnering

Mij wordt weleens gevraagd of mijn verkeersongeluk niet heel ingrijpend is geweest. Daar moet ik echt nee op zeggen. Ik weet er helemaal niets van. Zelfs van voor het ongeluk ben ik hele periodes kwijt. De plek waar het gebeurd is, is zo’n 500m bij ons huis vandaan en ik kom er regelmatig langs. Het doet mij helemaal niets. Het geluid van een ambulance daarentegen gaat bij mij door merg en been en zorgt ervoor dat mijn lichaam gelijk in de stress schiet.

Lees meer

Mijn blog ben ik voornamelijk begonnen om mijn ervaringen te vertellen in de hoop dat er mensen zijn die er iets aan hebben. Ik heb altijd voor ogen gehouden dat mijn kinderen hetzelfde leven zouden krijgen als wanneer ik geen letsel zou hebben gehad. Daar zitten ook vakanties bij. Het is niet uit te leggen hoeveel stress daarbij komt kijken. Als jong gezinnetje hebben wij slechts twee zomervakanties gehad met alleen onze dochter en ik zonder hersenletsel. Ik moet heel diep graven naar herinneringen, maar gelukkig hebben wij de foto’s (en dagboeken) nog!

Lees meer