Vakantie met jonge kinderen

Mijn blog ben ik voornamelijk begonnen om mijn ervaringen te vertellen in de hoop dat er mensen zijn die er iets aan hebben. Ik heb altijd voor ogen gehouden dat mijn kinderen hetzelfde leven zouden krijgen als wanneer ik geen letsel zou hebben gehad. Daar zitten ook vakanties bij. Het is niet uit te leggen hoeveel stress daarbij komt kijken. Als jong gezinnetje hebben wij slechts twee zomervakanties gehad met alleen onze dochter en ik zonder hersenletsel. Ik moet heel diep graven naar herinneringen, maar gelukkig hebben wij de foto’s (en dagboeken) nog!

Heimwee

Papa was voorheen met het Korps Mariniers lang op pad en later dagenlang op de vrachtwagen weg. Als kind logeerde ik graag en ging later maanden achter elkaar varen en op reis, maar van heimwee hadden we allebei geen last. Jammer genoeg onze dochter des te meer. Ze was amper 2 jaar, we waren op Mallorca en na een paar dagen stopte ze met eten. Een ober in het hotel maakte zich ook al zorgen en droeg haar naar de keuken van het restaurant. Ze mocht pakken wat ze wilde. Maar zij wilde niets. Kort voor het vertrek naar huis wilde ze ook bijna niet meer drinken en begon ze ook over te geven. Wat was er hier aan de hand?? Eenmaal terug op Schiphol zag zij oma en opa die haar een kaasstengel gaven. Ze wist niet hoe snel ze die op moest eten. Typisch geval van heimwee en nee, we hebben hier nooit een oplossing voor kunnen vinden. Ondertussen heeft ze wel al een half jaar in Barcelona gewoond voor stage, het is dus goed gekomen.

Inpakstress

Eenmaal met twee kinderen en zelf hersenletsel, is inpakken eigenlijk niet meer te doen. Wat een troep moet er allemaal mee zeg en zeker als je gaat vliegen. Waar we dankbaar gebruik van maakten, toen de kinderen nog gratis mee mochten. Ze zaten eerder in het vliegtuig dan in de trein.

Maar vliegen betekent wel beperkt zijn in je bagage en dus keuzestress. Om maar te zwijgen over het gedoe met kinderwagens, knuffels, etc. Ik heb toen bedacht om schema’s te maken die ik voor elke vakantie af kan vinken. Voor ieder lid van het gezin een ander schema, inclusief de specifieke dingen voor zowel de wintersport als de zomervakantie. En later nog aanvullingen voor het huren van een huisje of mobilhome ( chic woord voor sleurhut). Tot vandaag de dag gebruik ik die schema’s nog. En de kinderen vinden het nu zelf handig om af te vinken wat mee moet.

Wat wel en niet mee?

Hier moesten we wel even goed over nadenken, want we willen het liefst zo min mogelijk bagage mee. Dan maar gauw van die Olvarit af en gewoon eten eten, luiers verkopen ze overal, goedkope buggy bij de Aldi gekocht en zelf bekleed voor de kou in Noorwegen (gingen we heen toen ons jongste kind 3 maanden was), want zo hoefde die grote wagen niet mee.

Wat ik wel deed was kleine cadeautjes kopen voor in het vliegtuig. We zijn niet buiten Europa geweest, dus de vlucht duurde max 4 uur. Dit is lang voor kleintjes en wij hadden altijd een enorme hekel aan jankende en gillende kids, dus moesten we die van ons wel rustig zien te houden. 100% Gelukt! Een fles voor de jongste en een lolly voor de oudste om ze bij het stijgen en dalen veel te laten slikken en wat leuke kleine cadeautjes ingepakt om onderweg (als de verveling toe gaat slaan) te geven. Het werkt echt. Oma gaf ook altijd van alles mee, dus van onze kinderen kon niemand iets zeggen.

Overzicht

Zolang de kinderen niet op school zaten, kozen wij voor vakanties in het voor- of najaar. Uiteraard om de kosten te besparen en ook om de drukte te ontlopen. Want door een hoeveelheid aan mensen en geluiden raak ik enorm overprikkeld. Er komt dan niets meer bij me binnen, wat niet handig is als je goed op je kinderen moet letten en zeker in een zwembad. Gelukkig was ik nooit alleen en was papa goed (ook dankzij zijn bijna 2m lengte) in het overzicht houden. Wat mij namelijk regelmatig gebeurde, was dat ik een van de kinderen kwijt was. Nou ja kwijt, hij of zij was er wel en zelfs naast me in het water, maar ik zag ze vanwege de prikkels gewoon niet meer. Dit overkomt me nog altijd in een drukke situatie, want dan heb ik geen overzicht meer. Ik raak nu alleen niet meer zo in paniek

Eigenwijs

Er zullen zeker mensen geweest zijn die toen dachten: “waar beginnen ze aan?”, maar zoals ik al vertelde, ik wilde een “gewone” en misschien wel eigenwijze moeder zijn. En dat heeft mij regelmatig de kop gekost. We hadden in een hutje op de hei kunnen gaan zitten, maar dát wilde ik niet. Bovendien hield de regelmaat van onze kleine kinderen mij wel in grote lijnen op de been. Tukkie tussen de middag en in de avond een stukje wandelen, ijsje eten en bijtijds naar bed. Dat dan weer wel.
Het was lang niet altijd makkelijk voor mij en hierbij ook mijn partner niet te vergeten. Want ook voor hem was het ondertussen een ander leven geworden, maar we kozen hier bewust voor en kijken inmiddels alle vier terug op leuke vakanties.