Angst in het verkeer

24 februari 2005

Vandaag is het 19 jaar geleden dat ik Niet Aangeboren Hersenletsel kreeg door een verkeersongeval. Ik werd aangereden op een voorrangsweg door iemand die uit de nachtdienst van een verzorgingshuis kwam. Nooit iets van haar gezien of gehoord. Maar dat is een ander verhaal. Wat mijn ongeluk betreft is de wet van Murphy van toepassing. Ook hier schrijf ik nog wel een blog over. In dit blog wil ik graag iets vertellen over hoe ik me, sinds mijn ongeluk, in het verkeer ben gaan gedragen.

Herinnering

Mij wordt weleens gevraagd of mijn verkeersongeluk niet heel ingrijpend is geweest. Daar moet ik echt nee op zeggen. Ik weet er helemaal niets van. Zelfs van voor het ongeluk ben ik hele periodes kwijt. De plek waar het gebeurd is, is zo’n 500m bij ons huis vandaan en ik kom er regelmatig langs. Het doet mij helemaal niets. Het geluid van een ambulance daarentegen gaat bij mij door merg en been en zorgt ervoor dat mijn lichaam gelijk in de stress schiet.

Na de revalidatie

Toen ik weken na mijn ongeval weer op mijn fiets wilde stappen, voelde het alsof ik stomdronken was. Ik kon niet meer rechtuit fietsen en slingerde naar alle kanten over de weg. Ik was een gevaar op de weg en het voelde ook niet goed om me in het verkeer te begeven. Wij wonen in een rustige wijk dichtbij de uiterwaarden, waar ik een lange tijd heb moeten oefenen om weer gewoon veilig op mijn fiets de weg op te kunnen.

Oversteken

Sinds kort weet ik dat mijn ogen niet meer recht in het lood staan ten opzichte van mijn lichaam. 19 Jaar geleden zei de oogarts dat de spieren die mijn ogen aan stuurden wat beschadigd waren, maar dat hij daar niets aan kon doen. Dat maakte dat ik moeilijk over kon steken. Ik keek naar links en naar rechts, maar ik was ondertussen alweer vergeten wat ik links gezien had. Dat probleem heb ik nog altijd en na zoveel jaar wordt er nu aan gewerkt door middel van neuro-optometrische revalidatie. (Mocht je hier vragen over hebben, mail mij gerust.) Wanneer deze therapie klaar is, zal ik vertellen of het mij iets heeft opgeleverd. De eerste jaren na mijn ongeluk was het naast mijn partner soms ook mijn dochtertje die mij moest helpen om over te steken. De rollen waren helaas omgedraaid en het voelt heel ongemakkelijk om dat te laten gebeuren. Nog altijd grijp ik me vast aan iemand wanneer we een drukke straat over moeten steken. Mijn brein kan de drukte en snelheid van het verkeer niet snel genoeg verwerken. Noem het maar het input – output verhaal van een antieke pc met een heel trage verwerking ertussen.

2e Ongeluk

Ondanks dat ik geen actieve herinneringen heb aan mijn ongeluk (en in tegenstelling tot Rutte, ik jok écht niet), vind ik deelnemen aan het verkeer niet leuk meer. Maar wat veel mensen niet weten, is dat ik 8 maanden later nog een keer een verkeersongeluk kreeg. Nadat de taxi mij was vergeten op te halen van de revalidatie, stuurde het bedrijf nog een (bijna gepensioneerde) chauffeur die de auto zonder te kijken een voorrangsweg opdraaide. Ik zat ernaast en zag een dikke Audi recht op me afkomen en aan mijn kant naar binnen kwam. Daar ging Natascha weer met de ambulance naar het ziekenhuis. Gelukkig zonder nieuwe schade, maar wel met veel meer angst. En daar kom ik niet meer vanaf.

Liever NS

Mijn trage brein en ogen, angst en daardoor ook onzekerheid hebben ertoe geleid dat ik niet graag de snelweg meer op ga. Niet zelf rijden, maar liever ook niet graag met iemand meerijden en al helemaal niet met een taxi. Ik heb een Valys (taxi)pas waarmee ik zo’n 700 km per jaar kan reizen (plus eigen bijdrage), maar ik moet eerlijk zeggen dat het grootste deel van de taxichauffeurs wat mij betreft beter kunnen gaan punniken oid. Ik heb zo vaak met angst naast ze gezeten. De weg niet weten, alleen links of in het midden blijven rijden, continu doorpraten zonder op het verkeer te letten, ergens tegenaan rijden of dus gewoon een voorrangsweg opdraaien, ik heb het allemaal meegemaakt. Hierdoor ben ik een vrijwillige “OV reiziger” geworden en gebruik mijn Valys pas bijna nooit meer. Als je een Valys pas hebt, kom je ook snel in aanmerking voor een begeleiderspas van de NS. Ik mag altijd iemand meenemen om in het openbaar vervoer te reizen en ik voel me daar meer ontspannen in. Ondanks dat ik lang niet altijd overal makkelijk kan komen of ergens onderweg strand. Tis niet anders, er rijden echt te veel idioten op de weg.

Kids met rijbewijs

En dan kom je ook nog op een moment dat beide kinderen een rijbewijs hebben. Ze gaan dit natuurlijk ook lezen, maar ik ga het eerlijk zeggen. Net als veel ouders (of ik denk meer moeders) heb ik horrorbeelden van de kinderen in het verkeer. Ik hoef maar een sirene te horen en mijn hele lijf staat stijf van angst. Ook als ze later thuiskomen dan verwacht. Maar ik moet eerlijk zeggen dat dat zelden voorkomt, omdat ze allebei begrip hebben voor mijn situatie en het mij eigenlijk altijd laten weten als er iets verandert. Dat heb ik ze van jongs af aan gevraagd te doen, puur voor mijn gemoedstoestand.

En dan komt er een situatie dat je naast ze moet gaan zitten in de auto. Of nog erger, achterin de auto wanneer we in het buitenland rijden, want ze moeten het ooit eens gaan doen. Ik zal niet in details treden, maar wat miste ik mijn overvolle trein, met giga vertraging.