In een gezin waar een van de ouders, op wat voor manier dan ook hersenletsel krijgt, staat het leven van het hele gezin op zijn kop. Alle leden van het gezin worden mantelzorgers, of ze nu willen of niet. De vraag is wel of zij zich er ook naar gaan gedragen of het puur uit liefde en compassie doen. Het is ook niet iedereen gegeven om naast partner ook de mantelzorger te kunnen zijn. Voor mij is dit een pittig onderwerp om te beschrijven, omdat mijn eigenwijze ik graag alles zelf op wil lossen, geen hulp wil en het ook zeker niet wil vragen.
Vader en moeder
Op het moment dat ik het verkeersongeluk kreeg, was ons oudste kind drie en de jongste een half jaar oud. Nog compleet afhankelijk van ons als ouders. Naar mijn mening is de rol van vader en moeder niet hetzelfde. Ik weet dat ik dit waarschijnlijk in deze tijd niet meer zo mag zeggen, maar het is zoals ik het zie. Een moeder zit anders in haar emoties en pakt het zorgen, de bezorgdheid en het vertroetelen anders op. Ik zeg hiermee niet dat vaders niet bezorgd zijn of geen emoties hebben, maar bij hen werkt het anders. In ieder geval wel bij ons thuis. En zo kreeg mijn partner een groot deel van mijn taken naast zijn dagelijks leven erbij.