Mama met hersenletsel

Beste lezer,
Deze week is het niet Natascha die de blog schrijft maar ben ik het (haar dochter). Ze heeft mij gevraagd of ik wilde vertellen hoe ik alles ervaren heb en hoe het is om een moeder met NAH te hebben.

Mijn eerste herinnering

Om te beginnen was ik natuurlijk heel jong (3 jaar). Momenteel ben ik 22, dus je kan wel zeggen dat ik er eigenlijk mee opgegroeid ben. Mijn allereerste herinnering die ik aan het ongeluk heb is dat ik op bed Teletubbies lag te kijken samen met mijn vader en dat mijn moeder ons een kus gaf voordat ze weg ging. Na een tijdje zei mijn vader dat hij even weg moest en heel snel weer terug zou komen.  Ik had uiteraard niet door wat er aan de hand was en keek gewoon verder TV. Iets later stond er ineens een vrouwelijke politieagente in de deuropening van de slaapkamer.  Dat vond ik wel raar.
Zij vertelde mij dat haar naam (heel toevallig) ook Natascha was en dat ze mij ging helpen met aankleden, want ik moest naar mijn opa en oma. Wat er daarna gebeurde is voor mij een blur. Ik weet nog wel dat we met de sirene aan reden en dat we de straat in reden van mijn opa en oma, maar verder kan ik mij hiervan niets meer herinneren.

Is zij anders?

Ik kreeg door dat mijn moeder “anders” was dan andere moeders, omdat zij elke maand een week weg ging om even tot rust te komen. Hier had ik het altijd moeilijk mee, dus liet ze altijd een kaartje/cadeautje achter. Daarnaast merkte ik dat het er bij ons thuis anders aan toe ging, doordat mijn moeder hulp in het huis kreeg. Dit hadden de kinderen uit mijn klas (voor zover ik wist) niet. Ook kon ik niet met meerdere vriendinnen tegelijk bij mij thuis spelen, wat wel bij andere vriendinnetjes kon. Ik heb dit nooit als vervelend ervaren.

Als ik heel eerlijk moet zijn heb ik geen negatieve herinneringen aan mijn jeugd m.b.t. de NAH die mijn moeder heeft.

En nu

Anno 2024 moet ik natuurlijk nog steeds rekening houden met een moeder die niet veel prikkels kan hebben . Zo kunnen wij niet spontaan een dagje naar een grote stad om te shoppen, want na een paar uur winkelen is ze al moe en krijgt ze hoofdpijn.
Het is vooral een gevoel wat ik krijg hoe het met haar gaat, waardoor het voor mij lastig is om dit goed uit te leggen. Er zijn wel een paar dingen waar ik het aan kan merken.  Alles komt later binnen bij haar, waardoor ze me soms ineens niet meer begrijpt en haar handen beginnen te shaken bij veel drukte.

Als mijn moeder moe is kan het wel eens voorkomen dat ik meerdere keren iets moet herhalen. Denk bijvoorbeeld aan welke dagen ik moet werken en wanneer ik vrij ben. Of wanneer ik met vrienden iets ga doen, wat al maanden van tevoren gepland is. Ik vind het wel eens vervelend dat ik dingen heel vaak moet herhalen, dus reageer ik onbewust nog wel eens geïrriteerd. Ook al weet ik diep van binnen dat ze dit niet “expres” vergeet.

Thuis

NAH bij ons thuis is een opgeruimd huis, goed communiceren en alles in de familieagenda zetten wel extra nodig. Zolang het huis opgeruimd is, is het in mijn moeders hoofd ook opgeruimd en heeft ze meer rust. Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet altijd naar deze “regel” leef en soms nog wel eens vergeet wat spullen van mij op te ruimen. Verder moet ik regelmatig aan mijn moeder vertellen hoe mijn week eruit ziet en of er nog bijzonderheden zijn. Hier hebben we gelukkig ook een familieagenda voor, die ik wekelijks update.
Wanneer zij een paar dagen weg is, dan hoef ik met dit alles geen rekening te houden. Dus kan ik mijn spullen even laten liggen en hoef ik niet te melden hoe mijn week er uit ziet. Maar onbewust doe ik dat laatste toch altijd wel naar mijn ouders. Ik houd van duidelijkheid en vind het fijn als zij weten hoe en wat.

Het is goed zo

Het hersenletsel van mijn moeder heb ik nooit als vervelend ervaren en ik heb ook nooit het idee gehad dat mijn opvoeding “anders” was dan die van leeftijdsgenoten. Ik heb het idee dat het ongeluk ervoor heeft gezorgd dat wij een heel hecht gezin zijn, waarin we álles met elkaar kunnen bespreken. Daar ben ik heel dankbaar voor en zou ik voor geen goud willen ruilen! Ik zeg het helaas niet vaak genoeg, maar ik ben heel trots op mijn moeder hoe ze alles voor elkaar heeft gekregen en waar ze nu is gekomen.