I did it met hersenletsel!

Soms doe ik dingen waarvan ik op voorhand weet dat het hoogstwaarschijnlijk niets gaat worden. Ook weet ik dat mijn geheugen mij behoorlijk in de steek laat, waardoor het soms zinloos is om iets te willen leren. En het meest vervelende van dit alles is: ik vind leren juist zo leuk! Klinkt een beetje dubbel. Want waarom zou je iets gaan doen, waarvan je weet dat het eigenlijk zinloos is? Ach, ik blijf eigenwijs en doe het gewoon, misschien wel om toch te bewijzen (naar mezelf) dat niets onmogelijk is.

Tolk/vertaler

Mijn opleiding voor tolk/vertaler Spaans heb ik helaas niet af kunnen maken. Dit doet echt veel pijn om te moeten zeggen, want ik vond het geweldig en had er grootse plannen mee. Het niveau dat ik had voor mijn ongeluk zal ik nooit meer halen. Althans niet zolang ik in Nederland blijf wonen. Ik zal er alleen dichtbij in de buurt kunnen komen als ik dagelijks Spaans zou spreken en ook nog les zou krijgen. Dus zou ik naar Spanje moeten verhuizen. Iets waar ik vaak over nadenk en me ook op aan het oriënteren ben. Maar daar gaat het nu niet om.

Ervaring

Na jaren druk met de kinderen te zijn geweest, gaan ze nu steeds meer hun eigen weg. Dat maakte dat ik ruimte zag om iets meer te gaan doen dan steeds huiswerk na te kijken of mee te denken voor werkstukken enz. Puur omdat ik het leren leuk vind en wilde kijken hoe zij het deden. Ik moest toch wat !? Maar omdat ik weet dat het onthouden van nieuwe info zoveel moeite kost, wilde ik graag iets doen waarvan ik wist dat het haalbaar moest zijn. Geen stress en teleurstellingen, want die heb ik al 19 jaar lang voorbij zien komen. Zo kwam het idee bij mijn ambulant begeleidster en mij op om iets met mijn ervaring binnen het gebied van NAH te gaan doen. Dat heb ik in ieder geval wel.

STAP

Mijn partner wees me al een aantal jaar geleden op het STAP-BUDGET. Een mogelijkheid om met geld van de overheid een opleiding te kunnen volgen waarmee je je plek op de arbeidsmarkt kan verbeteren of veranderen. Ik zag dat toen nog niet zitten. Wat voor opleiding dan?
Maar vorig jaar was ik zover om toch de stoute schoenen aan te trekken en serieus een opleiding te gaan volgen. Serieus, omdat je wel moet slagen of aantonen dat je minimaal 80% van de opleiding gevolgd hebt, wil je de opleiding vergoed krijgen door het UWV. Dat betekende dat ik wel een stok achter de deur had. Dit moest ik afmaken! Bij de eerste 2 pogingen om een STAP-BUDGET te bemachtigen, kon ik achter de 78.000 mensen aansluiten die allemaal voor zo’n plekje gingen. Er werden er maar 36.000 vergeven. Maar de 3e keer had ik BINGO en mocht ik me inschrijven voor de opleiding Ervaringsdeskundige

Hoezo deskundig?

Het was een schriftelijke opleiding wat voor mij beter werkt, zo kon ik mijn tijd zelf indelen en soms zelfs de boeken een poosje opzij leggen. Ik heb er nog net geen jaar over gedaan. Dat was ook de tijd die ik er zelf voor uitgetrokken had. Regelmatig heb ik gedacht: ‘Waar ben ik aan begonnen, ik heb die ervaring toch al 19 jaar? Ik lijk wel gek om dit te gaan doen’.
Bovendien kwamen er in deze opleiding meerdere thema’s aan bod, omdat het niet speciaal een opleiding was voor alleen mensen in mijn situatie. Ik heb dingen over jeugdzorg, verslavingszorg, GGZ, enz. moeten leren. Best interessant, maar ik wist bij de eerste zin al dat ik dit nooit zou gaan onthouden. Dus even doorbijten en me alleen richten op de onderwerpen die voor mij wel van toepassing waren.

En nu

Met de kennis die ik toch nog vergaard heb, ben ik me meer bewust van hoe met deelgenoten om te gaan als ik op de stoel van de coach of ervaringsdeskundige ga zitten. Nooit gedacht dat ik in een situatie terecht zou komen waarin ik mensen zou gaan helpen met vraagstukken waar ik 20 jaar geleden nooit over gehoord had. Erger nog, dat ik het zelf ook zou hebben. Maar om eerlijk te zijn, het voelt goed. Dit papiertje geeft mij toch meer zelfverzekerdheid en het gevoel dat ik toch nog iets waard ben in deze maatschappij. Klinkt natuurlijk een beetje als ´bleh’, maar ik ben nu even serieus. Naast het opvoeden van de kinderen en mijn eigen hoofd boven water houden, voelde mijn leven inhoudsloos en soms zelfs zinloos.

Doel

De ruimte die achter de deur zit die met deze opleiding is geopend, is heel groot. Voor mij nog wel iets te groot. Dus ik ben nu druk met oriënteren waar ik mijn theoretische en praktische kennis in wil gaan zetten. Bovendien moet ik niet vergeten dat ik ook nog hersenletsel heb en dus rekening moet houden met mijn beperkte energie, prikkelbaarheid en eeuwige vermoeidheid.
Het idee om wat vrouwen met hersenletsel bij elkaar te krijgen en eens in de tijd over verschillende onderwerpen te spreken, heeft al enige vorm aangenomen. Daar ben ik blij mee. Ik wil hier graag mijn ervaring delen in de hoop dat zij er iets aan hebben. Ik had 19 jaar geleden heel graag zo’n groepje dicht bij huis gewild, maar dat heb ik nooit kunnen vinden.
Daarnaast kan ik me enorm verwonderen dat er nog steeds artsen, specialisten, hulp- en zorgverleners zijn die niet of nauwelijks iets weten van Niet Aangeboren Hersenletsel, laat staan hoe het moet zijn om het te hebben. Daar valt nog winst te behalen, zou je denken.