Voor mijn ongeluk was ik de rust zelve. Ze konden mij niet of nauwelijks gek krijgen en stress had ik dan ook zelden. Ik kon me heel relaxed voelen in een omgeving met herrie en rommel. Van het woord prikkels had ik dan ook nog nooit gehoord. Sinds ik NAH heb, is het volledig omgekeerd. Ik weet inmiddels heel goed wat het woord prikkels inhoudt en ervaar ze dan ook dagelijks. Dat kan zijn in de vorm van rommel in huis (gezinsleden kunnen hier zó goed aan voorbij lopen), gillende kinderen van de buren, harde TV geluiden, een vol aanrecht, verjaardagen of visite waar mensen door elkaar heen praten en ga zo maar door. Geen bijzondere voorbeelden lijkt mij zo.
Ik heb op Insta gelezen dat er (gelukkig) meerdere mensen met NAH zijn die zich om verschillende redenen schamen voor hun beperkingen. Ik zal het maar toegeven, ik ben er ook zo één. Ik loop niet graag te koop met het feit dat ik hersenletsel heb. Ten eerste al niet, omdat niemand het aan mij ziet en ik vaak al zo’n gedachte-wolk boven hun hoofd zie hangen met: “Ja natuurlijk zij wel, het gaat anders allemaal prima met haar!” Ik weet dat er mensen zijn die dat denken en dat ze soms zelfs dichter bij je zijn dan je zou willen.