Reizen met onzichtbaar letsel
Ik heb op Insta gelezen dat er (gelukkig) meerdere mensen met NAH zijn die zich om verschillende redenen schamen voor hun beperkingen. Ik zal het maar toegeven, ik ben er ook zo één. Ik loop niet graag te koop met het feit dat ik hersenletsel heb. Ten eerste al niet, omdat niemand het aan mij ziet en ik vaak al zo’n gedachte-wolk boven hun hoofd zie hangen met: “Ja natuurlijk zij wel, het gaat anders allemaal prima met haar!” Ik weet dat er mensen zijn die dat denken en dat ze soms zelfs dichter bij je zijn dan je zou willen.
Onzichtbaar letsel
Kort na mijn ongeval heb ik vaak gedacht: “Had ik maar iets zichtbaars waardoor mensen mij beter zouden begrijpen”. Ik heb ook tussen mensen gerevalideerd die het veel slechter hadden getroffen dan ik en realiseerde me toen ook dat ik dit helemaal niet zo mocht denken, laat staan zeggen. Toch vind ik het moeilijk om mijn letsel te benoemen en er dan een voordeel mee te behalen. Dat houdt dan wel in dat er situaties zijn waarin ik dan niet moet zeuren als iets me zwaar valt. Bijvoorbeeld tijdens het reizen en dan op luchthavens uren moet wachten waar het giert van de prikkels. In zo’n geval keer ik het liefst volledig in mezelf en laat alles maar gebeuren, met als gevolg dat ik begin te shaken, hoofdpijn krijg en er veel langs me heen gaat. Niet fijn als je alleen reist, kan ik zeggen. Maar ook heel onhandig als je met kleine kinderen reist waar je op moet letten.
Voordeel
Aan ieder nadeel zit vaak nog wel een voordeel. In mijn geval heb ik een paar voordelen ontdekt die ik kan gebruiken om te reizen. En doordat ik al een poosje meedraai in de wereld van NAH, kom je steeds meer te weten. Ik maak bijvoorbeeld al jaren gebruik van Valys. Een taxi waarmee je afstanden af kan leggen naar een bestemming van meer dan 25 km vanaf je woonplaats. Ik heb hier vaak gebruik van gemaakt om naar mijn logeeradressen te gaan. Daarnaast heb ik ook een OV begeleiderspas. Ik mag in het OV altijd gratis een begeleider meenemen, wat ook erg prettig kan zijn. Helaas valt de luchtvaart niet onder het OV en kan ik daar niets met deze pasjes.
Verborgen handicaps
Na een paar keer alleen naar het buitenland te hebben gereisd, vond ik de site van Hidden Disabilities. Zij boden precies wat ik zocht, namelijk begrip voor mijn onzichtbaar letsel en de mogelijkheid om met wat minder prikkels te kunnen reizen. Ik heb een pasje aangevraagd en al een poosje in bezit. Eerst nog een paar reizen gemaakt zonder het te gebruiken, want ja….ik ga toch niet aan iedereen laten zien dat ik iets mankeer?!
Afgelopen weekend zat ik al laag in mijn energie en belastbaarheid en dacht: “WTF, ik ga het gewoon proberen”.
Ketting met pasje
Samen met Marco werden wij afgezet door onze kinderen op Schiphol (waar ik al stress van krijg als ik eraan denk). Koptelefoon met noise cancelling op en ketting om mijn nek met het Hidden Disabilities pasje eraan. Op naar de incheckbalie van Easyjet voor de bagage. Daar werd gelijk acht geslagen om mijn ketting en kreeg ik volledig de aandacht. Of ik nog iets nodig had om bij de gate te komen?
Ik heb gevraagd om een zo prikkelarm mogelijke manier om bij het vliegtuig te komen. Daarna kreeg ik een kaartje met een stempel erop en moest dit verder overal laten zien en werd doorverwezen naar de Assistance balie.
Holy cannoli…dit is allemaal bijzonder!!
Het maakte niets uit dat ik samen reisde en ook bij de Assistance balie werd ik weer vriendelijk te woord gestaan en gevraagd wat ik nodig had. Daar werd ik doorverwezen naar de bagagecontrole waar iemand mij op zou vangen. En inderdaad, ik werd samen met Marco apart geroepen en wij konden een balie apart gebruiken om de spullen te laten controleren.
Tranen met tuiten
En toen werd het me even te veel. Want dit was wel heel confronterend allemaal. Ik voelde het meer als misbruik maken van iets. Maar dat “iets” is wel mijn hersenletsel, wat ik ook echt heb. Een beveiliger vroeg of het goed met me ging en natuurlijk zei ik ja. Hoewel dat duidelijk niet het geval was. Maar ik kon moeilijk bij die man uit gaan huilen, omdat dit voor het eerst was dat ik (voor mijn gevoel) duidelijk uitkwam voor mijn letsel. Ik merkte dat zelfs Marco het even zwaar had.
Ik mocht door naar de paspoortcontrole en ook daar werd mijn ketting gelijk gezien en mochten wij de rij van een paar honderd man voorbij lopen en bij een andere balie onze paspoorten laten zien. Door naar de gate.
Speedboarding
Bij de gate aangekomen en mijn boardingpass gescand, werd er weer op mijn ketting gelet en het kaartje wat ik had gekregen bij het inchecken van de bagage. Wij werden verzocht om plaats te nemen in het gedeelte van speedboarding en mochten als een van de eerste aan boord. Hoe mooi is dat?
Engeland
Eenmaal op de luchthaven in Engeland, mochten wij wéér een lange rij voorbij lopen en kwamen zo snel uit bij de band waarop onze koffer al ronddraaide. Wat een bijzondere en vooral prettige manier van reizen was dit zeg. Natuurlijk blijft het altijd een onderneming die veel energie kost, maar ik moet eerlijk bekennen dat dit een veel rustiger manier van reizen was.
De terugreis was iets minder, maar de luchthaven was ook veel kleiner dan Schiphol, waardoor er ook niet zoveel meer geregeld kon worden. We mochten apart langs de paspoortcontrole en kregen ook weer een plek bij speedboarden.
Als ik alleen zou reizen zou ik misschien wel wat meer begeleiding kunnen vragen om bijvoorbeeld naar de gate te lopen. Maar dat is net weer een stapje verder, zullen we maar zeggen. Dit was voor mij al een grote stap om bewust te laten zien (wat geen hond ziet natuurlijk) dat ik een verborgen handicap heb. Het zit ook echt tussen mijn oren, dat geef ik toe. En uiteraard ook mijn eigenwijsheid dat zegt dat ik het allemaal best zonder hulp kan.
Iets in mij zegt dat ik dit een volgende keer stiekem toch weer ga gebruiken.
