Hersenletsel en mindfulness

Voor mijn ongeluk was ik de rust zelve. Ze konden mij niet of nauwelijks gek krijgen en stress had ik dan ook zelden. Ik kon me heel relaxed voelen in een omgeving met herrie en rommel. Van het woord prikkels had ik dan ook nog nooit gehoord. Sinds ik NAH heb, is het volledig omgekeerd. Ik weet inmiddels heel goed wat het woord prikkels inhoudt en ervaar ze dan ook dagelijks. Dat kan zijn in de vorm van rommel in huis (gezinsleden kunnen hier zó goed aan voorbij lopen), gillende kinderen van de buren, harde TV geluiden, een vol aanrecht, verjaardagen of visite waar mensen door elkaar heen praten en ga zo maar door. Geen bijzondere voorbeelden lijkt mij zo.

Hoe dan?

Het is onbegrijpelijk dat een klap op je hoofd je zo kan veranderen. Ik kan er nog altijd niet bij, ondanks dat het me al zo vaak is uitgelegd dat dit te maken heeft met hoe de hersenen informatie van de zintuigen verwerken. Dat deel is door de klap aangetast en heeft me veranderd.
Sindsdien is het 24/7 druk in mijn hoofd en krijg ik het zelf niet stil. Ik zit altijd vol met gedachten. Wanneer er dan ook nog prikkels bijkomen, wordt het een warboel in mijn hoofd. Ik heb al aan zoveel artsen en therapeuten gevraagd hoe dit probleem aan te pakken, maar een wondermiddel bestaat er niet en antidepressiva haalt slechts de scherpe kantjes van mijn soms sombere gedachten af. Rust krijg ik er niet van in mijn hoofd, helaas.

Kinderen

Inmiddels zijn de kinderen 20 en 22 en hebben zij ook regelmatig van mij te horen gekregen dat het wel wat minder mag. Maar ik kan het ze nog altijd niet kwalijk nemen dat ze het ook regelmatig vergeten. Laat staan toen ze nog klein waren, want hoe maakte ik ze dan wijs dat het bij mij anders werkt in je hoofd. Nog steeds valt het niet mee om ze uit te leggen dat simpele dingen als een rommelig aanrecht of met elkaar dollen, voor mij al te veel kan zijn. Sterker nog, ik snap het zelf niet eens. Ik kan alleen zeggen dat het als een soort stress in mijn lijf en hoofd voelt.

RadboudUMC

Al vanaf ik wist dat ik hersenletsel had, ben ik los gegaan op internet om zoveel mogelijk hierover te weten te komen. Zo las ik ook over mindfulness, wat ik best interessant vond. Ik had er nog nooit van gehoord. Kort hierop zag ik een oproep vanuit het RadboudUMC, waar het Centrum voor Mindfulness trainingen aanbood voor volwassenen met psychische en/of lichamelijke klachten. Hier zag ik wel wat in. Vooral vanwege de onrust in mijn hoofd waar ik geen kant mee op kon. Spannend ook, want ik had geen flauw idee wat me te wachten stond.
Omdat het vanuit het Radboud gegeven werd (en nog steeds wordt), gaf het mij een gerust gevoel. Ik meldde me aan en werd na een intake gesprek (en misschien nog een gesprek, dat weet ik niet meer) toegelaten om deel te nemen.

Wat ben ik gewaar?

Het wordt een te lang verhaal om alles te benoemen wat ik daar heb geleerd, dus ik zal proberen om het wat samen te vatten.
Om te beginnen kwamen er woorden voorbij waarvan ik dacht: “Huh??” Wat dacht je van het zinnetje: wat ben ik gewaar? Ik hou van taal, maar uit welk tijdperk kwam dit…?
Het had wat mij betreft net zo goed kunnen zijn: wat merk ik op? Daar kan ik iets mee, maar goed het hoort een beetje bij mindfulness, zullen we maar zeggen. Het went op den duur ook wel. Je leert er dus om in stappen goed naar je lichaam te luisteren en zo veel mogelijk los te laten waar je op dat moment mee bezig bent (zoals ik altijd druk in mijn hoofd ben). Ademhaling, focussen, begeleid mediteren, in stilte zijn en lopen, enz. Voor mij waren dit oefeningen om meer bij mezelf te blijven. Vooral begeleid mediteren helpt mij echt om rust te vinden. Iemand blijft wel praten en zeggen waar je je op moet focussen met soms wat rustmomenten ertussen. Ik vind dit prettiger dan alleen maar op mijn ademhaling letten, want dan val ik als een blok in slaap. En dat is nou net niet de bedoeling. Je moet wel alert blijven. Best moeilijk, want ik hoor altijd alles al is het maar de ademhaling van andere deelnemers of vogels en auto’s buiten. (Lang leve de trechter die niets meer filtert in mijn brein.)

Volhouden

Na een aantal bijeenkomsten zul je het thuis verder zelf moeten doen en dat is rete moeilijk! Want mijn brein gaat nog altijd met me aan de haal en ik weet dat ik de enige ben die daar iets aan kan doen.
In corona tijd vond ik de trainingen terug op YouTube en sindsdien heb ik het weer stukje bij beetje opgepikt. Heel fijn om weer alles te herhalen wat ik een tijd geleden heb aangeleerd. De lange en korte bodyscan blijven mijn favorieten om mijn gedachten even on hold te zetten.
Een bodyscan is een methode om je te concentreren op het hele lichaam door mentaal te reizen van je tenen naar je kruin terwijl je probeert de concentratie vast te houden en in gedachten niet af te dwalen. Niet makkelijk, maar al doende gaat het steeds beter en kun je de rust voelen in je hoofd.

Mocht je dit ook eens willen beluisteren en uitproberen dan kun je verschillende mindfulness oefeningen vinden als je op YouTube “Radboud centrum voor mindfulness” googelt.
Tot slot een bodyscan oefening om zelf te ervaren. Wie weet geeft het je ook wat rust.