Hersenletsel en vriendschap

Ik ben er inmiddels wel achter gekomen dat vriendschap heel beperkt kan zijn. Je kunt je soms zo vergissen in mensen. Ook heb ik gemerkt dat ik voorzichtig ben geworden met het labelen van mensen als “vriend”. Want als je onverwachts in een situatie terechtkomt waarbij vrienden juist zo’n belangrijke rol kunnen spelen, leer je je echte vrienden pas kennen. Dat is uiteraard iets wat je vaak mensen hoort zeggen, maar het ook meemaken is wel iets anders. 

Uitgedund boekje

Ik vond het altijd leuk om na Sinterklaas kerstkaarten te schrijven naar familie en vrienden en er een mooie kerstwens in te zetten. De hoeveelheid kaarten die wij kregen was altijd te groot om aan een lint te hangen of op de deur te plakken. Dit is natuurlijk niet te vergelijken met anno nu, want kaarten sturen doet bijna niemand meer. Zo jammer! Helaas was het aantal kaarten dat wij zo’n vijf jaar na mijn ongeluk nog kregen meer dan gehalveerd en in de loop van de tijd is ook daar nog maar weinig van over. Je zou kunnen zeggen dat ons adresboekje met namen van vrienden behoorlijk is uitgedund. 

Eerlijkheid

Kort na mijn ongeluk voelde ik me nog gesteund door collega’s, (waarvan sommige ook vrienden waren geworden) en vrienden waar we al langere tijd mee omgingen. Er werd vaak gevraagd hoe het met mij ging en omdat de kinderen ook nog heel jong waren, was daar ook veel aandacht voor. Een aantal van hen gaf eerlijk toe niet goed te weten hoe te reageren. Konden ze nog wel met mij praten? Begreep ik alles nog wel? Er was een soort begrijpelijke angst, maar ik moet wel zeggen dat dit juist de vrienden zijn, waar nog altijd contact mee is. Ik hou van eerlijkheid. Ik weet dat mijn onzichtbaar letsel mensen aan het twijfelen brengt, maar vraag het dan! 

Begrip

In het begin kreeg ik vanuit de revalidatie het advies om een soort van nieuwsbrief te schrijven en die naar vrienden en familie te sturen. Dat was zeker een goede tip, want het kostte veel energie om telkens hetzelfde verhaal te vertellen. In een brief kon ik veel beter uitleggen wat ik had meegemaakt, hoe het thuis ging en hoe ik me voelde. Ik ben nu eenmaal scherper en uitgebreider met schrijven dan in een gesprek. De tijd die ik nodig heb om iets op papier (of scherm) te zetten, kan ik zelf indelen. Maar wanneer ik met iemand praat, laat mijn brein me vaak in de steek, omdat er snel een antwoord of reactie verwacht wordt. De interactie kan ervoor zorgen dat ik dan mijn tekst kwijt ben.
Wanneer er veel op je afkomt qua revalidatie, letselzaak, ziektewet en UWV, moederschap, enz, hoop je dat vrienden je zullen steunen. En als je vraagt om een poosje rust en mijn partner te bellen als ze willen weten hoe het met mij gaat, mag je toch hopen dat ze begrip voor de situatie hebben. Dat was dus niet het geval. Misschien heb ik hier mensen mee beledigd of ze het gevoel gegeven dat ze voor mij niet belangrijk meer waren, maar ik kon het gewoon allemaal niet meer handelen. 

Schijn bedriegt

Ik werkte met veel plezier als secretaresse op een advocatenkantoor, kon met iedereen goed overweg en ben ook geen dag met een rotgevoel naar mijn werk gegaan. Bij het afscheid, waar ik niet om gevraagd had, werd mij ook gezegd dat ze mij nog zouden blijven betrekken bij een borrel, uitje of wat dan ook. Domme ik, je weet toch wat ze zeggen: ‘Uit het oog, uit het hart’. En zo ging het ook. Heel jammer, nooit meer iets gehoord. Op deze manier leer je mensen steeds beter kennen en word je voorzichtiger met het sluiten van nieuwe vriendschappen.
Ik ben wel blij om te horen dat ik hier geen uitzondering in ben, want je zou bijna denken dat het aan jezelf ligt. Veel mensen in mijn situatie bevestigen hetgeen wat ik heb meegemaakt. En ja, Het Goede Doel heeft er niet voor niets een nummer over geschreven: ‘Vriendschap is een illusie’. En verdomd het is (op een enkele uitzondering na) nog waar ook! 

Hersenletsel en vrienden

In de 19 jaar met hersenletsel, heb ik ook mensen ontmoet waar ik heel iebelig van word. Wanneer mensen in een soort van slachtofferrol blijven hangen, haak ik onmiddellijk af. En geloof me, die zijn er. Een sinaasappel niet zelf kunnen pellen, maar dat aan een begeleider overlaten. En zodra die uit beeld is, kunnen ze het ineens zelf. Nee, ik kan het heel goed vinden met de mensen die er hetzelfde instaan als ik en dat is met het motto: Carpe Diem! Het is wat het is (en dat is best vaak klote), maar stilstaan is achteruitgaan. Het sluiten van nieuwe vriendschappen blijkt nu moeilijker dan voor mijn ongeluk. Zelf denk ik dat hier de voornaamste oorzaak het onzichtbare letsel is. Het is ook moeilijk te begrijpen voor iemand die niet weet wat het allemaal inhoudt.
De kleine vriendengroep die nog over is, begrijpt mij en ook hoe wij als gezin leven. Deze groep bestaat uit mensen met en zonder hersenletsel. We delen lief en leed en hebben begrip voor elkaars situatie. Ik ben heel zuinig op deze vriendschappen. De rest bekijkt het maar lekker. 

That’s life.