Too much met NAH
Ieder mens heeft ups en downs en reageert daar op zijn eigen manier op. Voor mensen met hersenletsel kan het zo zijn dat de manier van reageren door het letsel anders is geworden. Er kan een kort lontje ontstaan, maar ook het tegenovergestelde: dat mensen volledig in zichzelf keren. Emoties kunnen heel erg veranderen, van heel emotioneel naar vlak en gevoelloos. Althans, zo lijkt het voor de buitenwereld. Je kunt het misschien vanbinnen allemaal nog wel voelen, maar niet uiten.
Rottijd
Ik weet dat er elk jaar een periode komt waarin het niet lekker met me gaat. (Nu dus weer!)
In die tijd gaan dingen anders bij mij en ben ik continu heel moe.
Mijn emoties kunnen me dan ook best verrassen. Juist in zo’n periode kan ik dingen zeggen die ik helemaal niet zo bedoel of dingen doen waar we thuis hard om moeten lachen, terwijl ze eigenlijk om te huilen zijn.
Iedereen weet tegenwoordig wel hoe je een plaatje op je telefoon met twee vingers groter kunt maken door in te zoomen. Wanneer je dat ook in een tijdschrift gaat doen en het blijft proberen omdat er niets gebeurt, dan gaat het toch niet lekker met je hè?
Ik kan je zeggen: “Het gaat je niet lukken hoor!”
Mijn boosheid
Mijn kinderen vragen altijd: “Waarom word jij nooit boos?”
Simpel geantwoord: omdat ik zo niet in elkaar zit. En heel eerlijk gezegd, omdat wij de meest brave, lieve en vooral begripvolle kinderen hebben die je je maar kunt wensen. Dus een reden om uit mijn pannetje te gaan, heb ik ook nooit gehad. Toch kan ik me in deze periode wel sneller irriteren en Niet Altijd Handig reageren (leuk boekje om te lezen, overigens). Onbegrip komt in deze tijd net iets harder binnen dan normaal, juist omdat ik me al zo klote en onbegrepen voel.
Aldi & Lidl
Wanneer ik bij de kassa van een supermarkt sta, waar de spullen direct in het karretje moeten, gaat er vaak in mijn brein een rood lampje te branden. Ben ik nou werkelijk de enige die zich hieraan ergert? Het wordt nog net niet in je karretje gesmeten en soms kijken kassières je aan alsof je niet even op kunt schieten, Sterker nog, sommige kassières schuiven de spullen zo opzij dat ze gewoon in je karretje vallen. En dát had ik dus vandaag, waardoor er iets gebeurde waarvan ik zelf heel versteld stond. Ik werd kwaad!! En dan kan ik dus niet meer praten. Dan heb ik 0,0 tekst. En dus heb ik de rollen maar omgedraaid. Zo snel mogelijk de spullen uit de handen van de kassière pakken, gelijk in de kar smijten en vooral zo kijken of het niet sneller kon.
Dan maar later de boodschappen rustig inpakken, maar ik werd hier zó pissed.
Is this me?? Ja, dit is wanneer het too much voor me wordt en ik niet meer mezelf ben, blijkbaar. Ik noem het meer onmacht, omdat er in een korte tijd iets van mij wordt verwacht wat me helemaal niet meer lukt.
Oh wat baal ik zo van mezelf.
