“DANA: Een Natuurramp en NAH”

Nu ik in het vliegtuig zit, wat gelukkig lang niet vol is, en ik weer mazzel had met mijn Hidden Disabilities Koord, kan ik het niet laten om gelijk mijn nieuwe blog te maken. Samen met mijn partner kom ik terug van een reis met uitersten. Ik durf het niet eens meer een vakantie noemen, want zo hebben wij het zeker niet ervaren. In plaats van twee ontspannen weken Valencia en omstreken, werd het een bizarre reis. 

DANA 29-10-2024

Deze dag zal voor veel Spanjaarden een gedenkwaardige datum worden. Voor ons was het aankomst in Valencia, auto ophalen en doorrijden naar Denia over de voor ons bekende drukke snelweg rondom de stad. Op de snelweg merkten we op dat het best rustig was. Eigenlijk wel heel rustig, maar goed…najaar, niet echt mooi weer, best stevige wind (flinke turbulentie  in het vliegtuig gehad), het kon van alles zijn.

WIFI

Eenmaal ingecheckt in het appartement moest ik echt plat. Mijn energie zit na zo’n trip alweer in de reserve. We waren uiteindelijk al om 4 uur in de nacht vertrokken, dus niet geslapen. Toch nog even kijken op Insta en Qué pasa? Het schijnt ineens behoorlijk slecht weer te zijn geworden, we hebben mazzel dat we al binnen zijn.
‘s Avonds de tv aan en de Spaanse zender opzetten, want het lijkt best heftig te zijn, horen we om ons heen. En dat was het zeker! Ik versta redelijk goed Spaans, maar de beelden toonden genoeg. Het is niet gewoon slecht weer, we zijn achtervolgd door een orkaan!! Wat gebeurt hier allemaal?

Heftig

Eenmaal goed geïnstalleerd, word ik overspoeld door Spaanse berichten op mijn telefoon en kan me niet voorstellen dat we er zó dichtbij zitten. Als we een uur later over de snelweg waren gegaan, hadden wij er anders voor gestaan. De hele wereld om ons heen viel stil, letterlijk en figuurlijk. Alle plaatsjes en dorpjes waar wij van plan waren heen te gaan zijn overspoeld. Doden, waaronder ook kinderen en baby’s, veel vermisten en er heerst paniek!
Mensen en dieren zijn door metershoge modderstroom weggespoeld te midden van een zee van spullen en auto’s. Onbeschrijflijk wat we allemaal op tv zien. Ook op straat is iedereen er vol van. Gauw mensen appen die in het rampgebied wonen en die wij ook nog zouden bezoeken. Met hen is alles ok, maar zij kennen weer mensen die nog vermist zijn. “Het lijkt wel oorlog”, wordt door veel mensen gezegd. En als je de beelden ziet, kun je je dat goed voorstellen.

Emoties

Wanneer je in zo’n heftige situatie terechtkomt en afhankelijk bent van hulp van hogerhand, is het onvoorstelbaar dat die hulp pas na 5 dagen op gang komt. En ook niet echt in volle vaart, maar stukje bij beetje. Dan komen de emoties wel los bij de Spanjaarden, wat heel begrijpelijk is. Wij zijn dat niet gewend. Die paar boze boeren in Nederland op de snelweg zijn niets vergeleken bij hoe het er in Zuid Europa aan toe kan gaan.
Alles werd hermetisch afgesloten dus wij moesten onze plannen flink wijzigen. Hadden we daar nog wel zin in? Wij hebben een paar dagen gewacht met het maken van nieuwe plannen, ook wij hadden tijd nodig om alles te laten bezinken. 

Florence Nightingale

Inmiddels werd de hulpvraag gigantisch. Mijn Insta (ik heb ook een persoonlijk account) werd overspoeld met veel nare beelden. Ik vond dat wij iets moesten doen. That’s me! Mij wordt weleens gevraagd of ik soms de reïncarnatie van Nightingale ben.
Mensen die tussen auto’s zochten naar overlevenden (ja, gewoon de bewoners zelf), mensen met bezems en trekkers om het water en de modder weg te vegen, paden maken om tussen de meubels en van alles en nog wat door te kunnen lopen in de modderige straatjes, overal was hulp nodig.
Ik heb contact opgenomen met Kim Leeuw die ons eigenlijk wat meer van de omgeving van Valencia zou laten zien en gevraagd waar wij konden helpen. 

Beesten

Op Insta zag ik een oproep van een jongen die vroeg of mensen a.u.b. konden komen om honden en katten te vangen en naar asiels in en buiten Valencia te brengen. Daarnaast de oproep om ook dieren die in ondergelopen asiels zaten of beter gezegd zwommen, naar andere asiels brengen. Konden wij hier misschien iets in betekenen?
Als toerist kom je het rampgebied niet binnen met een huurauto, dus wat dan?? Kim, die wel in het gebied woont, ging rondvragen. Uiteindelijk kwamen we op het idee om te doneren aan een asiel in de vorm van medicatie voor de dieren. En zo gingen we naar de apotheek. Toch wel een beetje grappig, want mens en dier zijn wat medicatie betreft in Spanje blijkbaar gelijk. We gingen naar een gewone Farmacia oftewel apotheek.

www.protectoramodepran.com

We hadden gelukkig wel de mogelijkheid om rechtstreeks naar het asiel te rijden en de medicijnen zelf te brengen. En dan sta je wel even aan de grond genageld. Eerst al alles wat je onderweg ziet, want je rijdt zo goed als door het rampgebied heen en dan al die beesten die in een net zo verwoest asiel zitten. Ook hier was er door DANA flink huisgehouden.
Je moet weten dat wij onze trouwe viervoeter, een Spaanse Podenco, zo’n 6 weken geleden hebben moeten laten inslapen. Dus we hebben wel wat traantjes gelaten. Ook deze beesten zitten vol met trauma! De een zit triest in een hoekje te trillen, een ander kijkt je smekend aan of je hem komt halen en weer een ander rent als een gek rondjes op zijn vierkante meter. Veel honden hebben nog halsband om, dus zijn hoogstwaarschijnlijk gevlucht en hebben het gelukkig overleefd.
Het asiel was heel blij met onze donatie, al was het natuurlijk een druppel op een gloeiende plaat. Denk aan alles wat nodig is om een asiel draaiende te houden en de beesten zo goed mogelijk op te vangen. En vergeet niet hoeveel er nog rondlopen, vastzitten of ergens dood liggen. 

Valencia

Een gezellig blog kun je dit niet bepaald noemen. Het stond dan ook in het teken van een natuurramp, waarbij ik mezelf met mijn NAH volledig voorbij ben gelopen. Prikkels alom in alle vormen die je maar kunt bedenken. Gelukkig hebben we nog wel wat leuke dingen kunnen doen en andere mooie plekjes bezocht, maar er hing toch een vreemde sfeer omheen.
Het laatste weekend stond Valencia op de planning in de hoop dat we er konden komen. Dat lukte via een omweg! En dan denk je dat je nog een beetje een citytrip kan houden, want het is een mooie stad. Totdat ook hier de emoties van de Valencianen zó hoog waren opgelopen dat ze met 130.000 man bij ons om de hoek gingen protesteren. Maak me gek!

Pff, wij geven het op. Einde vakantie of nou ja…reis met uitersten en naar huis!

 

 

Donatie voor dieren:

Inmiddels weet ik dat er in Nederland lang niet zoveel bekend is van wat er in Spanje is gebeurd en nog lang niet voorbij is. Onze verhalen doen mensen verbazen. “Is het dan zó erg daar?” JA HEEL ERG. 

Je zou eigenlijk de beelden en filmpjes eens moeten bekijken als je wilt weten wat er allemaal aan de hand is en hoe het eruit ziet. Als je nieuwsgierig bent, kijk op Instagram of FB op Valenciaplan, Valencia_enamora of protectoradeanimales_modepran. Ik waarschuw je wel voor akelige beelden.

Eenmaal thuis kan ik de beelden en ook gedachten niet loslaten. Ik wil deze mensen of beter gezegd de dieren graag op afstand nog meer helpen. Er wordt bijna geschreeuwd om vrijwilligers, maar dat is helaas niet mogelijk.

Misschien kan ik je overhalen om een donatie aan het asiel te doen waar wij zijn geweest (Modepran) en hen de mogelijkheid geven om zo goed mogelijk voor de getraumatiseerde dieren te zorgen en alles weer z.s.m. op te bouwen. Ik kan me goed voorstellen dat ook lang niet alle mensen daar in staat zijn om hun gemiste dier te gaan zoeken. Veel mensen zijn nog druk met overleven, zoeken naar vermiste personen en hun dorpen en woning weer bewoonbaar maken.

Het asiel is op de hoogte van mijn ‘actie’, waardoor ik hier hun banknummer kan geven en kan verzekeren dat het goed en direct bij hen terecht komt.

Een bijdrage kan worden overgemaakt op: 

Protectora Modepran
ES94 2100 1716 86 0100503303

o.v.v. Donacion de Holanda 

Ik weet zeker dat ze je heel dankbaar zullen zijn!