Werkstuk basisschool over NAH

Ons jongste kind kent mij niet anders dan hoe ik ben, dus mét NAH. Voor ons oudste kind geldt in principe hetzelfde, hoewel zij nog wel een herinnering heeft aan wat er allemaal gebeurde toen zij door de politie uit huis werd gehaald.

Natascha de politieagent

Ik heb in het eerder geschreven blog Verkeersongeval al een tipje van de sluier opgelicht over de politie die onze dochter van 3 jaar uit huis moest halen. Ik kan me goed voorstellen dat dit spannend was. Mama weg, papa gaat mama halen omdat ze een ongeluk heeft gehad. (Weet je op je 3^e al wat dit inhoudt?) en komt niet terug. In plaats daarvan komt er zomaar een politieagent je slaapkamer in. Een geluk dat deze agent een vrouw is met (hoe krijgen we het zo gepland) dezelfde naam als mama. Ze heeft mijn dochter op haar gemak weten te stellen en aan te kleden. Nu nog naar oma en opa brengen in de politieauto. En omdat papa de kluts even kwijt was, toen hij mij bewusteloos op de grond zag liggen en actie moest ondernemen, wist hij het adres van oma niet meer. Dat betekende dat de agenten met onze dochter in de politieauto rond moesten gaan rijden om te kijken waar ze het juiste adres konden vinden. Wat een mazzel dat opa net met de honden buiten liep en onze dochter hem zag lopen. Dat moest natuurlijk wel gecheckt worden bij papa. “Is het een gezette man met 2 honden?”  Ja, dat was hem. Babs weet hier niet heel veel meer van.
Wat haar bij is gebleven zijn het zwaailicht en de naam van de agente.

Toch anders

Voor een moeder die niet alles meer op een rijtje heeft, was het opvoeden van de kinderen pittig. Ik wilde dat ze een zo gewoon mogelijke jeugd zouden krijgen. Onder ‘gewoon’ verstond ik: dingen doen die naar mijn mening hoorden  bij het gezinsleven. Ik denk hierbij aan: uitjes, feestjes, vriendjes en vriendinnetjes, school, vakantie, enz. Toch kon ik niet doen alsof er niets aan de hand was en wilde ik graag dat de kinderen ook stukje bij beetje zouden begrijpen wat er zich in mijn hoofd afspeelde. Vooral ook omdat uiteindelijk niet alles ging zoals ik het graag had gewild. Daar hebben we veel tijd aan besteed, vooral omdat we aan onze dochter merkten dat zij, na wat zij had meegemaakt, toch psychisch wat in de knoop zat. De ervaring met de politie had uiteindelijk meer indruk op haar gemaakt dan we aanvankelijk dachten.

Begeleiding

Na mijn revalidatie van ruim een jaar, kregen wij ambulante begeleiding thuis. Het was zeker zoeken naar de juiste organisatie en iemand die zowel mij kon ondersteunen, maar ook rekening moest houden met twee kleine kinderen in het gezin. We hebben de eerste jaren best wat mensen in huis gehad, wat ook het gezinsleven beïnvloedde. Thuiszorg, ambulante begeleiding, huishoudelijke hulp, letselschade advocaat die regelmatig langs kwam, ergotherapeut en ik ben er vast nog wel wat vergeten. Want naast thuis waren er ook bezoeken buiten de deur zoals de fysiotherapeut en ook de kinderpsycholoog. De kinderen vonden dat niet prettig. Maar zeker de eerste jaren kon het niet anders. Als ik nu terugkijk ben ik trots op hoe we het als gezin toch allemaal voor elkaar hebben gekregen. Ik weet dat er veel gezinnen zijn, die in gelijke situaties uit elkaar vallen.
Met een ambulant begeleider moet je uiteraard een goede klik hebben, maar met de meesten hadden we dat zeker. Het mooiste was dat de kinderen daar ook echt profijt van hebben gehad. Zo ontstond er een idee om op school een spreekbeurt te houden over wat ik had. De kinderen vonden het ook moeilijk om uit te leggen. Los van mijn verhaal aan de docenten aan het begin van ieder schooljaar, leek het ons een goed idee om de kinderen ook hun eigen verhaal te laten doen. Ze begonnen met een spreekbeurt en later maakten ze er een werkstuk van.

Spreekbeurt en werkstuk

Dit idee was niet alleen goed voor de klasgenoten, maar ook zeker voor onze kinderen. Samen met de begeleidster zijn zij van alles op gaan zoeken, zodat ze het zelf ook veel beter gingen begrijpen. Er kwamen testjes bij om de kinderen uit te laten voeren. Hierdoor merkten ze waar je je brein allemaal voor nodig hebt, ook al lijken het heel simpele dingen. Naarmate ze ouder werden, konden de kinderen het ook beter verwoorden. Toch hebben wij in de afgelopen 20 jaar, een aantal momenten gepakt om de kennis weer even te updaten. Dat is bij een herhaalde revalidatie gebeurd tijdens de gezinstherapie en ook mijn begeleidster heeft het om de paar jaar nog eens met de kinderen besproken.
Naarmate de kinderen ouder werden, kon er meer worden toegelicht en ook gevraagd om rekening mee te houden. Van kleuter tot jong volwassene, het opvoeden wordt fysiek gezien steeds makkelijker, maar mentaal krijg je zeker uitdagingen. Zelf vind ik het laatste moeilijker om mee te dealen.
Jip en Janneke begrijp ik nog wel, maar als ze het hebben over doekoes, tjallas, fakka of brakka… wordt het echt een talenstudie. Straattaal welteverstaan 😊, maar ik mag het niet gebruiken. Das raar mama!!

Kadootje

Wil je je kind helpen  met wat uitleg te geven aan de bovenbouw van de basisschool, dan geef ik je hierbij het werkstuk waar onze dochter een mooi cijfer voor kreeg. Natuurlijk moet je wel je eigen situatie erin verwerken. Ik denk dat dat wel een mooi werkje is om samen met je kind te doen. Helaas is de PowerPoint van de spreekbeurt verdwenen, maar het werkstuk over NAH deel ik graag met degenen die er nog wat aan hebben.

Werkstuk NAH basisschool bovenbouw

Veel succes!