Voor mijn ongeluk was ik de rust zelve. Ze konden mij niet of nauwelijks gek krijgen en stress had ik dan ook zelden. Ik kon me heel relaxed voelen in een omgeving met herrie en rommel. Van het woord prikkels had ik dan ook nog nooit gehoord. Sinds ik NAH heb, is het volledig omgekeerd. Ik weet inmiddels heel goed wat het woord prikkels inhoudt en ervaar ze dan ook dagelijks. Dat kan zijn in de vorm van rommel in huis (gezinsleden kunnen hier zó goed aan voorbij lopen), gillende kinderen van de buren, harde TV geluiden, een vol aanrecht, verjaardagen of visite waar mensen door elkaar heen praten en ga zo maar door. Geen bijzondere voorbeelden lijkt mij zo.
Ik heb op Insta gelezen dat er (gelukkig) meerdere mensen met NAH zijn die zich om verschillende redenen schamen voor hun beperkingen. Ik zal het maar toegeven, ik ben er ook zo één. Ik loop niet graag te koop met het feit dat ik hersenletsel heb. Ten eerste al niet, omdat niemand het aan mij ziet en ik vaak al zo’n gedachte-wolk boven hun hoofd zie hangen met: “Ja natuurlijk zij wel, het gaat anders allemaal prima met haar!” Ik weet dat er mensen zijn die dat denken en dat ze soms zelfs dichter bij je zijn dan je zou willen.
Lees meer
Soms doe ik dingen waarvan ik op voorhand weet dat het hoogstwaarschijnlijk niets gaat worden. Ook weet ik dat mijn geheugen mij behoorlijk in de steek laat, waardoor het soms zinloos is om iets te willen leren. En het meest vervelende van dit alles is: ik vind leren juist zo leuk! Klinkt een beetje dubbel. Want waarom zou je iets gaan doen, waarvan je weet dat het eigenlijk zinloos is? Ach, ik blijf eigenwijs en doe het gewoon, misschien wel om toch te bewijzen (naar mezelf) dat niets onmogelijk is.
Lees meer
Beste lezer,
Deze week is het niet Natascha die de blog schrijft maar ben ik het (haar dochter). Ze heeft mij gevraagd of ik wilde vertellen hoe ik alles ervaren heb en hoe het is om een moeder met NAH te hebben.
Een uitspraak die ik vaak te horen krijg is: ‘Maak je niet druk, dat gebeurt mij ook zo vaak.’ Ik weet dat ik in mijn situatie niet de enige ben die hier slecht tegen kan. Ik kan dan uitleggen dat ik een brein van een 70 plusser heb en nog wordt het niet begrepen. Gek word ik ervan! Ik heb het dan over het vergeten van woorden en gemaakte afspraken of en het kwijt zijn van spullen. Voor mij is dit, naast eeuwige vermoeidheid, een serieuze beperking waarbij ik continu tegen onbegrip aanloop. Omdat dit soort voorvallen dagelijks voorkomen, is het moeilijk te accepteren. Je ziet ook nog eens niets aan me, dus ‘MAAK JE NIET DRUK MEID.’
Ik ben nog altijd blij dat ons oudste kind juist op de dag van mijn ongeluk niet op de peuterspeelzaal was. Mijn ongeluk gebeurde pal voor de deur van haar school. Dat maakte dat er gelijk al heel wat mensen van op de hoogte waren. Ik kom nog weleens mensen tegen, die me dan vragen hoe het met me gaat en ik geen flauw idee heb wie ze zijn.
In de meeste gevallen ouders van klasgenootjes van onze dochter.
Peuterspeelzaal
Ik kan me niet meer herinneren of ik na het ongeluk nog op de peuterspeelzaal ben geweest. Zowel voor mijn ongeluk als erna heb ik veel gaten in mijn geheugen. Zelfs als ik naar de foto’s van haar afscheid kijk, komt er niets bij me binnen.
Door de situatie bij ons thuis, mocht onze zoon eerder dan toegestaan (qua leeftijd) naar de peuterspeelzaal komen. Daar waren we enorm mee geholpen, aangezien ik toen 3 dagen per week naar het revalidatiecentrum ging. Daarnaast waren veel klasgenootjes van hem weer broertjes of zusjes van klasgenootjes van onze dochter en hoefden wij niet veel uit te leggen. De meeste ouders wisten het nog wel.
In een gezin waar een van de ouders, op wat voor manier dan ook hersenletsel krijgt, staat het leven van het hele gezin op zijn kop. Alle leden van het gezin worden mantelzorgers, of ze nu willen of niet. De vraag is wel of zij zich er ook naar gaan gedragen of het puur uit liefde en compassie doen. Het is ook niet iedereen gegeven om naast partner ook de mantelzorger te kunnen zijn. Voor mij is dit een pittig onderwerp om te beschrijven, omdat mijn eigenwijze ik graag alles zelf op wil lossen, geen hulp wil en het ook zeker niet wil vragen.
Vader en moeder
Op het moment dat ik het verkeersongeluk kreeg, was ons oudste kind drie en de jongste een half jaar oud. Nog compleet afhankelijk van ons als ouders. Naar mijn mening is de rol van vader en moeder niet hetzelfde. Ik weet dat ik dit waarschijnlijk in deze tijd niet meer zo mag zeggen, maar het is zoals ik het zie. Een moeder zit anders in haar emoties en pakt het zorgen, de bezorgdheid en het vertroetelen anders op. Ik zeg hiermee niet dat vaders niet bezorgd zijn of geen emoties hebben, maar bij hen werkt het anders. In ieder geval wel bij ons thuis. En zo kreeg mijn partner een groot deel van mijn taken naast zijn dagelijks leven erbij.
24 februari 2005
Vandaag is het 19 jaar geleden dat ik Niet Aangeboren Hersenletsel kreeg door een verkeersongeval. Ik werd aangereden op een voorrangsweg door iemand die uit de nachtdienst van een verzorgingshuis kwam. Nooit iets van haar gezien of gehoord. Maar dat is een ander verhaal. Wat mijn ongeluk betreft is de wet van Murphy van toepassing. Ook hier schrijf ik nog wel een blog over. In dit blog wil ik graag iets vertellen over hoe ik me, sinds mijn ongeluk, in het verkeer ben gaan gedragen.
Herinnering
Mij wordt weleens gevraagd of mijn verkeersongeluk niet heel ingrijpend is geweest. Daar moet ik echt nee op zeggen. Ik weet er helemaal niets van. Zelfs van voor het ongeluk ben ik hele periodes kwijt. De plek waar het gebeurd is, is zo’n 500m bij ons huis vandaan en ik kom er regelmatig langs. Het doet mij helemaal niets. Het geluid van een ambulance daarentegen gaat bij mij door merg en been en zorgt ervoor dat mijn lichaam gelijk in de stress schiet.
Mijn blog ben ik voornamelijk begonnen om mijn ervaringen te vertellen in de hoop dat er mensen zijn die er iets aan hebben. Ik heb altijd voor ogen gehouden dat mijn kinderen hetzelfde leven zouden krijgen als wanneer ik geen letsel zou hebben gehad. Daar zitten ook vakanties bij. Het is niet uit te leggen hoeveel stress daarbij komt kijken. Als jong gezinnetje hebben wij slechts twee zomervakanties gehad met alleen onze dochter en ik zonder hersenletsel. Ik moet heel diep graven naar herinneringen, maar gelukkig hebben wij de foto’s (en dagboeken) nog!
Ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben die alles om zich heen snel te veel vindt. Mensen/bezoek, agenda’s, tijd, verwachtingen, verplichtingen, na verloop van tijd moet ik dat echt even loslaten. Doe ik het niet, dan kan ik de psych wel weer bellen, want ik weet ondertussen wel dat ik er regelmatig tussenuit moet. Noem het vluchten of logeren, maakt mij niet uit. Zonder dit ben ik niet leuk voor mijzelf en al helemaal niet voor mijn omgeving.
Vakantietijd
Zo’n twee jaar na mijn ongeluk ben ik begonnen met een paar dagen per maand logeren in een zorghotel. Behalve in de maanden waarin de kinderen schoolvakantie hadden, bleef ik thuis. Ik vond het niet kunnen om weg te gaan, terwijl de kinderen thuis waren. Dus voorjaarsvakantie, meivakantie, zomervakantie, herfst- en kerstvakantie ging mama niet weg.